Το ιδιόχειρο βιογραφικό σημείωμα του Νίκου Μπελογιάννη όταν κατατάχθηκε στον ΔΣΕ, Ιούνιος 1947
Τίτλος
Το ιδιόχειρο βιογραφικό σημείωμα του Νίκου Μπελογιάννη όταν κατατάχθηκε στον ΔΣΕ, Ιούνιος 1947
Περιγραφή
Η συμβολή του ΚΚΕ με ανέκδοτο υλικό από το Ιστορικό του Αρχείο στο Μουσείο - Μόνιμη έκθεση ''Νίκος Μπελογιάννης", στην Αμαλιάδα του δήμου 'Ηλιδας.
Το αποδελτιωμένο Βιογραφικό Σημείωμα του Νίκου Μπελογιάννη:
Γεννήθηκα στην Αμαλιάδα (Πελ/σου) στα τέλη του 1915. Ο πατέρας μου ήταν αγρότης από τα ορεινά χωριά της περιοχής μας που κατέβηκε στην πόλη και έγινε επαγγελματίας. Επίσης και η μητέρα μου είναι αγρότισσα, αγράμματη αλλά πολύ καλή γυναίκα. Είχα δύο ακόμη μικρότερες αδερφές, από τις οποίες η μία δεν άντεξε στα κυνηγητά και τις κακουχίες που πέρασαν στην πρώτη κατοχή, αρρώστησε και πέθανε. Όλοι οι δικοί μου είναι δοσμένοι στον αγώνα και έχουν υποστεί κάθε είδους καταστροφή.
Η οικονομική μας κατάσταση ήταν κάπως καλή, κι άλλοτε όχι, ανάλογα με τις δουλειές του πατέρα μου. Οι μεταβολές αυτές σε συνδυασμό με τις φιλελεύθερες ιδέες του πατέρα μου, με τον αντίστοιχο χαρακτήρα μου, συντελέσανε πάρα πολύ στη διαμόρφωση επαναστατικής συνείδησης μέσα μου.
Μαθητής ακόμα από το γυμνάσιο μαζί με μια άλλη παρέα συμμαθητών μου, αρχίσαμε να συζητάμε για το Σοσιαλισμό, κάναμε αγώνα με τους καθηγητές για την επιβολή της δημοτικής και οργανώσαμε (1931) δύο απεργίες. Δυστυχώς τότε στην πατρίδα μου δεν υπήρχε κομματική οργάνωση για να μας τραβήξει στις γραμμές της. Συγκρατιόμουν ένα φεγγάρι- και συχνά μάλιστα από σκάρτες αναγνώσεις- για μνα ξαναδιαβάσω σε λίγο πάλι. Το 1934 τελείωσα το γυμνάσιο, αλλά τα οικονομικά του σπιτιού μου δεν επιτρέπουν τότε να συνεχίσω παραπάνω. Έτσι ‘έμεινα και βοηθούσα τον πατέρα μου στη δουλειά του. Είχε τότε ξενοδοχείο. Το 1934 έγινα μέλος του Κόμματος σε ηλικία 19 χρονών.
Με πήρανε κατευθείαν στο Κόμμα γιατί οργάνωση της ΟΚΝΕ δεν υπήρχε τότε στην Αμαλιάδα. Το φθινόπωρο του ίδιου χρόνου πήγα να δώσω εξετάσεις στο πανεπιστήμιο. Γράφτηκα στα Νομικά και ξαναγύρισα στην πατρίδα μου με σκοπό να πηγαίνω στην Αθήνα μόνο για εξετάσεις. Η επιθυμία μου- απραγματοποίητη για λόγους οικονομικούς- ήτανε να πάω στο Πολυτεχνείο, γι΄αυτό ποτέ δε σκέφτηκα να γίνω δικηγόρος.
Το 1935 τοποθετήθηκα Γραμματέας στην Κ.Ο –υπαχτίδα τότε- της πατρίδας μου. Το Σεπτέμβρη ανέβηκα στην Αθήνα για εξετάσεις. Γνωρίστηκα με τους συντρόφους της Πανεπιστημιακής Αχτίδας της ΟΚΝΕ (Δρακόπουλο, Βέττα κλπ) και χρησιμοποιήθηκα, χωρίς να έχει έρθει ακόμα η σύνδεσή μου, σε διάφορες δουλειές (ομιλητής στις παράνομες φοιτητικές συγκεντρώσεις της Κονδυλικής κοσμογονίας, επίσης στις διαπραγματεύσεις με τις άλλες οργανώσεις της νεολαίας κπλ). Τα Χριστούγεννα του ΄35 ξαναπήγα Γραμματέας της οργάνωσης της πατρίδας μου και τον Μάρτη του ΄36 πιάστηκα και εκτοπίστηκα ένα χρόνο στην Ίο και το Μάη δικάστηκα ερήμην 2 χρόνια για κάτι απεργίες που είχαν γίνει στην Αμαλιάδα.
Εν τω μεταξύ η σύγκλητος με απόφασή της με απέβαλλε από το Πανεπιστήμιο.
Η δευτεροβάθμια επιτροπή Ασφαλείας εμείωσε την εκτοπισμού σε 4 μήνες και έτσι πριν μου κοινοποιήσουν την απόφαση του δικαστηρίου στην οποία είχα κάνει ανακοπή, γύρισα από την εξορία στα τέλη του Ιούλη του 1936. Από τότε έζησα καταδιωκόμενος ή στη φυλακή. Μετά την κήρυξη της δικτατορίας του Μεταξά η οργάνωση με έστειλε στην Πάτρα , όπου δούλευα σε μια αχτίδα. Τον Οκτώβρη του 1936 που η κλάση μου κλήθηκε στον στρατό , πήρα εντολή να παρουσιαστώ, γιατί η νέα εκτόπιση που είχαν αποφασίσει, θα αναστελλόταν εφόσον ήμουνα φαντάρος και η δικαστική απόφαση για να εκτελεστεί, έπρεπε πρώτα να εκδικαστεί η ανακοπή. Από την προηγούμενη χρονιά το περιοδεύον συμβούλιο, μην ξέροντας ποιός είμαι με είχε τοποθετήσει στη σχολή εφέδρων αξιωματικών του Μηχανικού. Μόλις όμως παρουσιάστηκα με έδιωξαν αμέσως, γιατί εν τω μεταξύ είχαν πάει από την ασφάλεια τα χαρτιά μου . Με έστειλαν απλό φαντάρο στο σύνταγμα της Πάτρας. Εκεί η Κ.Ο με τοποθέτησε γραμματέα της Στρατ. Οργάνωσης. Το Δεκέμβρη του ΄36 που πιάστηκε το Πελ/κό γραφείο της Κ.Ε και η καθοδήγηση της Πάτρας (Στρίγγος, Σινάκος, Βατουσιανός κλπ), ο σύνδεσμος της έξω οργάνωσης με το Σύνταγμα, στον οποίο ο υπεύθυνος για την στρατιωτική δουλειά είχε πει το όνομά μου- καθώς και του βοηθού μου Γιάννη Ντάβου- πιάστηκε και μας μαρτύρησε. Μας έπιασαν και τους δύο μας βασάνισαν, αλλά δεν απέσπασαν τίποτα και η Στρατιωτική οργάνωση έμεινε άθιχτη. Επειδή δεν είχαν σε βάρος μας καθόλου στοιχεία στο στρατοδικείο που μας πήγαν μας δίκασαν 3 μήνες φυλακή και 6 εξορία. Μόλις τελείωσε η φυλακή μου, επειδή την εξορία την έκανες μετά το τέλος της θητεία, με έστειλαν στο πειθαρχικό λόχο της Κεφαλονιάς, που είχε τότε φτιάξει ο Μεταξάς. Τον Ιούλη του ΄37 κατάφερα και έφυγα. Ήρθα στην Πάτρα και δούλεψα στην οργάνωση της Π.Ε.
Τον Οκτώβρη ήμουνα βοηθός του Γραμματέα της οργάνωσης και όταν οι νομοί Ηλείας – Ολυμπίας και Ζακύνθου έγιναν ξεχωριστή Περιφερειακή Οργάνωση στάλθηκα εκεί γραμματέας.
Το Πάσχα του ΄38 προδόθηκα στον Πύργο από τον φοροεισπράκτορα και πιάστηκα στο δρόμο.
Πήγα να φύγω, με πυροβόλησαν, έπεσα και με έπιασαν. Επίσης ύστερα από λίγες μέρες έφυγα από το κρατητήριο, αλλά με κυνήγησαν πολύ και επειδή από το πολύ ξύλο δεν μπορούσα να τρέξω, με έπιασαν.
Με πήγαν στην Αίγινα όπου έμεινα μέχρι την άνοιξη του 1942 και από κει μεταφέρθηκα στην Ακροναυπλία. Το Δεκέμβρη του ΄42 οι Ιταλοί μας πήγανε στα στρατόπεδα Κατούνας, Βόνιτσας, Κέρκυρας.
Εκεί με ενέργειες της ομάδας οι Ιταλοί ξεχώρισαν οχτώ άρωστους συντρόφους ( το Ζαχαράτο,εμένα και 6 άλλους) και μας έστειλαν για τη φυλακή της Σωτηρίας, τέλη Αυγούστου 1943. Με τη συνθηκολόγηση των Ιταλών Σ/βρης 1943 καταφέραμε να απελευθερωθούμε. Στάλθηκα στην Πελ/σο όπου δούλευα σαν β΄ στην αρχή και ύστερα σαν α΄ γραμματέας στην Κ.Ο της Πάτρας.
Την Άνοιξη του ’44 στάλθηκα οργανωτής του Γραφείου Περιοχής στη Ν. Πελοπόννησο. Αργότερα έγινα μέλος του γραφείου κ΄ δούλεψα σε όλες τις περιφέρειες της Πελ/σου. Δούλεψα επίσης στην διαφώτιση λίγο διάστημα, με απόφαση του γραφείου τοποθετήθηκα καπετάνιος στη Μεραρχία του ΕΛΑΣ Πελ/σου, αλλά δεν έμεινα επειδή ο Άρης – στρατιωτικός διοικητής τότε της Μεραρχίας - διαφώνησε με το γραφείο κ΄ δεν με ήθελε, επειδή από προηγούμενα δεν τα πήγαινα καλά μαζί του.
Μετα την απελευθέρωση δούλεψα επικεφαλής της Διαφώτισης κ΄ σαν μέλος της γραμματείας της κομ. Επιτροπής της Περιοχής , παρακολουθούσα ορισμένες οργανώσεις. Αργότερα δούλεψα σαν μέλος της γραμματείας της Κ.Ο Πάτρας κ΄ τέλος από τον Αύγουστο του ΄46 παρακολουθούσα την οργάνωση της Κ και Ν Πελ/σου κ΄την οργάνωση του αντάρτικου.
Μόλις είχε γίνει το αρχηγείο Πελ/σου ειδοποιήθηκα και ανέβηκα στην Αθήνα (Φλεβάρης του ΄47). Από κεί μέσω Θεσ/ίας έφυγα για την έδρα του Γ.Α.
Περιπλανήθηκα 4 περίπου μήνες σ’ όλη σχεδόν την Μακεδονία κ’ την Ήπειρο γιατί έπεσα πάνω στην «εαρινή εκστρατεία».
Στο Γ.Α τοποθετήθηκα πρώτα στο ΙΙα Γραφείο, ύστερα υποδιοικητής στη σχολή αξιωματικών, σήμερα δουλεύω στην διαφώτιση. Δεν έχω κανένα λόγο να μην είμαι ικανοποιημένος από τη δουλειά που έχω τοποθετηθεί. Δεν είμαι όμως ικανοποιημένος από την απόδοση ή την ποιότητα της δουλειάς μου, που ακόμα δεν μπόρεσα να πλησιάσω στο ύψος, που απαιτούν οι σημερινές περιστάσεις.
Νίκος Μπελογιάννης
Το αποδελτιωμένο Βιογραφικό Σημείωμα του Νίκου Μπελογιάννη:
Γεννήθηκα στην Αμαλιάδα (Πελ/σου) στα τέλη του 1915. Ο πατέρας μου ήταν αγρότης από τα ορεινά χωριά της περιοχής μας που κατέβηκε στην πόλη και έγινε επαγγελματίας. Επίσης και η μητέρα μου είναι αγρότισσα, αγράμματη αλλά πολύ καλή γυναίκα. Είχα δύο ακόμη μικρότερες αδερφές, από τις οποίες η μία δεν άντεξε στα κυνηγητά και τις κακουχίες που πέρασαν στην πρώτη κατοχή, αρρώστησε και πέθανε. Όλοι οι δικοί μου είναι δοσμένοι στον αγώνα και έχουν υποστεί κάθε είδους καταστροφή.
Η οικονομική μας κατάσταση ήταν κάπως καλή, κι άλλοτε όχι, ανάλογα με τις δουλειές του πατέρα μου. Οι μεταβολές αυτές σε συνδυασμό με τις φιλελεύθερες ιδέες του πατέρα μου, με τον αντίστοιχο χαρακτήρα μου, συντελέσανε πάρα πολύ στη διαμόρφωση επαναστατικής συνείδησης μέσα μου.
Μαθητής ακόμα από το γυμνάσιο μαζί με μια άλλη παρέα συμμαθητών μου, αρχίσαμε να συζητάμε για το Σοσιαλισμό, κάναμε αγώνα με τους καθηγητές για την επιβολή της δημοτικής και οργανώσαμε (1931) δύο απεργίες. Δυστυχώς τότε στην πατρίδα μου δεν υπήρχε κομματική οργάνωση για να μας τραβήξει στις γραμμές της. Συγκρατιόμουν ένα φεγγάρι- και συχνά μάλιστα από σκάρτες αναγνώσεις- για μνα ξαναδιαβάσω σε λίγο πάλι. Το 1934 τελείωσα το γυμνάσιο, αλλά τα οικονομικά του σπιτιού μου δεν επιτρέπουν τότε να συνεχίσω παραπάνω. Έτσι ‘έμεινα και βοηθούσα τον πατέρα μου στη δουλειά του. Είχε τότε ξενοδοχείο. Το 1934 έγινα μέλος του Κόμματος σε ηλικία 19 χρονών.
Με πήρανε κατευθείαν στο Κόμμα γιατί οργάνωση της ΟΚΝΕ δεν υπήρχε τότε στην Αμαλιάδα. Το φθινόπωρο του ίδιου χρόνου πήγα να δώσω εξετάσεις στο πανεπιστήμιο. Γράφτηκα στα Νομικά και ξαναγύρισα στην πατρίδα μου με σκοπό να πηγαίνω στην Αθήνα μόνο για εξετάσεις. Η επιθυμία μου- απραγματοποίητη για λόγους οικονομικούς- ήτανε να πάω στο Πολυτεχνείο, γι΄αυτό ποτέ δε σκέφτηκα να γίνω δικηγόρος.
Το 1935 τοποθετήθηκα Γραμματέας στην Κ.Ο –υπαχτίδα τότε- της πατρίδας μου. Το Σεπτέμβρη ανέβηκα στην Αθήνα για εξετάσεις. Γνωρίστηκα με τους συντρόφους της Πανεπιστημιακής Αχτίδας της ΟΚΝΕ (Δρακόπουλο, Βέττα κλπ) και χρησιμοποιήθηκα, χωρίς να έχει έρθει ακόμα η σύνδεσή μου, σε διάφορες δουλειές (ομιλητής στις παράνομες φοιτητικές συγκεντρώσεις της Κονδυλικής κοσμογονίας, επίσης στις διαπραγματεύσεις με τις άλλες οργανώσεις της νεολαίας κπλ). Τα Χριστούγεννα του ΄35 ξαναπήγα Γραμματέας της οργάνωσης της πατρίδας μου και τον Μάρτη του ΄36 πιάστηκα και εκτοπίστηκα ένα χρόνο στην Ίο και το Μάη δικάστηκα ερήμην 2 χρόνια για κάτι απεργίες που είχαν γίνει στην Αμαλιάδα.
Εν τω μεταξύ η σύγκλητος με απόφασή της με απέβαλλε από το Πανεπιστήμιο.
Η δευτεροβάθμια επιτροπή Ασφαλείας εμείωσε την εκτοπισμού σε 4 μήνες και έτσι πριν μου κοινοποιήσουν την απόφαση του δικαστηρίου στην οποία είχα κάνει ανακοπή, γύρισα από την εξορία στα τέλη του Ιούλη του 1936. Από τότε έζησα καταδιωκόμενος ή στη φυλακή. Μετά την κήρυξη της δικτατορίας του Μεταξά η οργάνωση με έστειλε στην Πάτρα , όπου δούλευα σε μια αχτίδα. Τον Οκτώβρη του 1936 που η κλάση μου κλήθηκε στον στρατό , πήρα εντολή να παρουσιαστώ, γιατί η νέα εκτόπιση που είχαν αποφασίσει, θα αναστελλόταν εφόσον ήμουνα φαντάρος και η δικαστική απόφαση για να εκτελεστεί, έπρεπε πρώτα να εκδικαστεί η ανακοπή. Από την προηγούμενη χρονιά το περιοδεύον συμβούλιο, μην ξέροντας ποιός είμαι με είχε τοποθετήσει στη σχολή εφέδρων αξιωματικών του Μηχανικού. Μόλις όμως παρουσιάστηκα με έδιωξαν αμέσως, γιατί εν τω μεταξύ είχαν πάει από την ασφάλεια τα χαρτιά μου . Με έστειλαν απλό φαντάρο στο σύνταγμα της Πάτρας. Εκεί η Κ.Ο με τοποθέτησε γραμματέα της Στρατ. Οργάνωσης. Το Δεκέμβρη του ΄36 που πιάστηκε το Πελ/κό γραφείο της Κ.Ε και η καθοδήγηση της Πάτρας (Στρίγγος, Σινάκος, Βατουσιανός κλπ), ο σύνδεσμος της έξω οργάνωσης με το Σύνταγμα, στον οποίο ο υπεύθυνος για την στρατιωτική δουλειά είχε πει το όνομά μου- καθώς και του βοηθού μου Γιάννη Ντάβου- πιάστηκε και μας μαρτύρησε. Μας έπιασαν και τους δύο μας βασάνισαν, αλλά δεν απέσπασαν τίποτα και η Στρατιωτική οργάνωση έμεινε άθιχτη. Επειδή δεν είχαν σε βάρος μας καθόλου στοιχεία στο στρατοδικείο που μας πήγαν μας δίκασαν 3 μήνες φυλακή και 6 εξορία. Μόλις τελείωσε η φυλακή μου, επειδή την εξορία την έκανες μετά το τέλος της θητεία, με έστειλαν στο πειθαρχικό λόχο της Κεφαλονιάς, που είχε τότε φτιάξει ο Μεταξάς. Τον Ιούλη του ΄37 κατάφερα και έφυγα. Ήρθα στην Πάτρα και δούλεψα στην οργάνωση της Π.Ε.
Τον Οκτώβρη ήμουνα βοηθός του Γραμματέα της οργάνωσης και όταν οι νομοί Ηλείας – Ολυμπίας και Ζακύνθου έγιναν ξεχωριστή Περιφερειακή Οργάνωση στάλθηκα εκεί γραμματέας.
Το Πάσχα του ΄38 προδόθηκα στον Πύργο από τον φοροεισπράκτορα και πιάστηκα στο δρόμο.
Πήγα να φύγω, με πυροβόλησαν, έπεσα και με έπιασαν. Επίσης ύστερα από λίγες μέρες έφυγα από το κρατητήριο, αλλά με κυνήγησαν πολύ και επειδή από το πολύ ξύλο δεν μπορούσα να τρέξω, με έπιασαν.
Με πήγαν στην Αίγινα όπου έμεινα μέχρι την άνοιξη του 1942 και από κει μεταφέρθηκα στην Ακροναυπλία. Το Δεκέμβρη του ΄42 οι Ιταλοί μας πήγανε στα στρατόπεδα Κατούνας, Βόνιτσας, Κέρκυρας.
Εκεί με ενέργειες της ομάδας οι Ιταλοί ξεχώρισαν οχτώ άρωστους συντρόφους ( το Ζαχαράτο,εμένα και 6 άλλους) και μας έστειλαν για τη φυλακή της Σωτηρίας, τέλη Αυγούστου 1943. Με τη συνθηκολόγηση των Ιταλών Σ/βρης 1943 καταφέραμε να απελευθερωθούμε. Στάλθηκα στην Πελ/σο όπου δούλευα σαν β΄ στην αρχή και ύστερα σαν α΄ γραμματέας στην Κ.Ο της Πάτρας.
Την Άνοιξη του ’44 στάλθηκα οργανωτής του Γραφείου Περιοχής στη Ν. Πελοπόννησο. Αργότερα έγινα μέλος του γραφείου κ΄ δούλεψα σε όλες τις περιφέρειες της Πελ/σου. Δούλεψα επίσης στην διαφώτιση λίγο διάστημα, με απόφαση του γραφείου τοποθετήθηκα καπετάνιος στη Μεραρχία του ΕΛΑΣ Πελ/σου, αλλά δεν έμεινα επειδή ο Άρης – στρατιωτικός διοικητής τότε της Μεραρχίας - διαφώνησε με το γραφείο κ΄ δεν με ήθελε, επειδή από προηγούμενα δεν τα πήγαινα καλά μαζί του.
Μετα την απελευθέρωση δούλεψα επικεφαλής της Διαφώτισης κ΄ σαν μέλος της γραμματείας της κομ. Επιτροπής της Περιοχής , παρακολουθούσα ορισμένες οργανώσεις. Αργότερα δούλεψα σαν μέλος της γραμματείας της Κ.Ο Πάτρας κ΄ τέλος από τον Αύγουστο του ΄46 παρακολουθούσα την οργάνωση της Κ και Ν Πελ/σου κ΄την οργάνωση του αντάρτικου.
Μόλις είχε γίνει το αρχηγείο Πελ/σου ειδοποιήθηκα και ανέβηκα στην Αθήνα (Φλεβάρης του ΄47). Από κεί μέσω Θεσ/ίας έφυγα για την έδρα του Γ.Α.
Περιπλανήθηκα 4 περίπου μήνες σ’ όλη σχεδόν την Μακεδονία κ’ την Ήπειρο γιατί έπεσα πάνω στην «εαρινή εκστρατεία».
Στο Γ.Α τοποθετήθηκα πρώτα στο ΙΙα Γραφείο, ύστερα υποδιοικητής στη σχολή αξιωματικών, σήμερα δουλεύω στην διαφώτιση. Δεν έχω κανένα λόγο να μην είμαι ικανοποιημένος από τη δουλειά που έχω τοποθετηθεί. Δεν είμαι όμως ικανοποιημένος από την απόδοση ή την ποιότητα της δουλειάς μου, που ακόμα δεν μπόρεσα να πλησιάσω στο ύψος, που απαιτούν οι σημερινές περιστάσεις.
Νίκος Μπελογιάννης
Δικαιώματα
Ιστορικό Αρχείο ΚΚΕ
Αρχεία
Aναφορά
“Το ιδιόχειρο βιογραφικό σημείωμα του Νίκου Μπελογιάννη όταν κατατάχθηκε στον ΔΣΕ, Ιούνιος 1947,” Αρχείο ΚΚΕ, προσπελάστηκαν 8 Σεπτεμβρίου 2024, http://arxeio.kke.gr/items/show/1058.