Τετράδιο με χειρόγραφες οδηγίες για τους δασκάλους της Γιαννούλας Παπαγεωργάκη από την πολιτική προσφυγιά

Τετράδιο με χειρόγραφες οδηγίες για τους δασκάλους της Γιαννούλας Παπαγεωργάκη από την πολιτική προσφυγιά

Τετράδιο με χειρόγραφες οδηγίες για τους δασκάλους στην πολιτική προσφυγιά. Δόθηκε στην ίδια από άλλο δάσκαλο όταν ξεκίνησε να διδάσκει στα προσφυγόπουλα.

Η Γιαννούλα Παπαγεωργάκη γεννήθηκε το 1929 στο Τσουρέδο Ικαρίας. Στις αρχές του 1944, ως μαθήτρια Γυμνασίου, εντάσσεται στις γραμμές της ΕΠΟΝ όπου και παραμένει μέχρι τη διάλυσή της. Το διάστημα που ακολουθεί, παρέχει βοήθεια στους διωκώμενους αντάρτες και παρέχει καταφύγιο στο σπίτι της, χωρίς να το γνωρίζει η οικογένεια της, για μεγάλη χρονική περίοδο σε έναν τραυματισμένο αντάρτη.
Έγινε μέλος του ΚΚΕ το καλοκαίρι του '51 στα πλαίσια της καμπάνιας στρατολόγηση προς τιμήν του συντρόφου Ν. Μπελογιάννη. Επιπλέον, γίνεται σύνδεσμος μεταξύ των 9 ανταρτών της Ικαρίας και του Κόμματος, μεταφέροντας τις αποφάσεις.
Για την αντιστασιακή της δράση, των κοινωνικών της φρονημάτων και στο πλαίσιο της γενικότερης τρομοκρατίας της περιόδου εκείνης, στερείται τη δυνατότητα να γίνει δασκάλα, όπως βαθιά επιθυμούσε.
Στις αρχές του 1955 μεταβαίνει στην Αθήνα προκειμένου να πιάσει επαφή με το παράνομο καθοδηγητικό κέντρο, αλλά δεν τα καταφέρνει. Στην τελευταία προσπάθεια του αστικού κράτους να πιάσουν τους εναπομείναντες αντάρτες στην Ικαρία και της συνεχιζόμενης τρομοκράτησης του λαού, συλλαμβάνεται και οδηγείται στον Αη Στράτη. Ωστόσο, κάτω από την πίεση του Ικαριώτικου λαού και του κινήματος παραμένει μόνο 6 μήνες όπου και αποφυλακίζεται. Μέσα στην παρανομία το 1948, γνωρίζει το σύντροφο της Στεφανή Παπαγεωργάκη (ενός εκ των 9 ανταρτών) και οι δεσμοί τους σφυρηλατούνται μέσα σε αυτές τις συνθήκες και με γνώμονα την υπηρέτηση των ιδανικών και των στόχων του Κόμματος.
Το 1963 αναχωρεί για τη Ρουμανία, όπου παντρεύεται με το σύντροφό της Σ.Παπαγεωργάκη. Στη Ρουμανία δουλεύει ως εργάτρια αρχικά και για τον πρωτοπόρο ρόλο και στάση της παρασημοφορείται. Το διάστημα 1973 - 1976 δουλεύει ως δασκάλα ελληνικών σε παιδιά πολιτικών προσφύγων. Το Δεκέμβρη του 1976 και αφού έχει απορριφθεί προηγουμένως ήδη 2 φορές το αίτημα επαναπατρισμού, επιστρέφει στην Ελλάδα με το γιό της και συνδέεται με την ΚΟΒ Αγιάς Σοφιάς Πειραιά και έπειτα στην ΚΟ Ιδιωτικής Υγείας έως τη συνταξιοδότησή της, καθώς εργαζόταν ως νοσοκόμα σε ιδιωτική κλινική, πρωτοστατώντας ταυτόχρονα στους αγώνες του κλάδου. Στη συνέχεια, δραστηριοποιείται στις ΚΟ Νίκαιας και του Κορυδαλλού. Με κομματική απόφαση, γίνεται από τους πρωτεργάτες ίδρυσης της Δημοκρατικής Μέριμνας, όπου γνωρίζει την εμβληματική Κατίνα Ζαχαράτου και παραμένει στο ΔΣ της έως την αυτοδιάλυσή της.