Σακάκι του μαχητή του ΔΣΕ Γιώργου Σιώμου
Σακάκι που έχει πάνω του τα σημάδια της Μουργκάνας, τη μυρουδιά των μαχητών της 107 ταξιαρχίας του ΔΣΕ. Ποιος ήταν, όμως, ο Γιώργος Σιώμος; Γεννήθηκε το 1917 στο Λεωνίδιο Κυνουρίας, πήρε μέρος στον Ιταλικό πόλεμο, μετά από το Τεπελένι, εντάχθηκε στον ΕΛΑΣ στην Ηπειρο, μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας κυνηγήθηκε από τον αστικό στρατό. Πέρασε στην Αλβανία και από κει στο Μπούλκες της Γιουγκοσλαβίας. Επέστρεψε το 1947 όταν «βρόντηξε ο Ολυμπος και πάλι» και εντάχθηκε στη δύναμη της 107 ταξιαρχίας του ΔΣΕ, όπου αναδείχθηκε σε Διοικητή Λόχου. Τρεις φορές τραυματίας, με το τελευταίο από τα τραύματά του, στις 25 Αυγούστου 1949, να του αφήνει μόνιμη αναπηρία. Ακολούθησε το δρόμο των μαχητών του ΔΣΕ μετά το κλείσιμο του μετώπου, έβγαλε τη στολή -που τώρα η οικογένειά του παρέδωσε στο ΚΚΕ- και έζησε στη συνέχεια στη Βουδαπέστη. Γνωστός στους συντρόφους με το ψευδώνυμο Ιστφαν Μόλνα στο ραδιοφωνικό σταθμό της Βουδαπέστης στην ελληνική εκπομπή ως το 1982.
Το σακάκι από τη στολή του μαχητή του ΔΣΕ Γιώργου Σιώμου, που παραδόθηκε από την οικογένειά του στην ΚΕ του ΚΚΕ
Στο πλάι του, όλα αυτά τα χρόνια, η μαχήτρια και συντρόφισσα της ζωής του Αγγελική Σιώμου, γεννημένη το 1926 στο Τσαμαντά Θεσπρωτίας, στη ρίζα της Μουργκάνας. Από αγροτική οικογένεια και αριστερή. Με τον πατέρα εξόριστο στη Μήλο επί Μεταξά. Από τις γυναίκες της Ηπείρου που έστελναν κάλτσες στους φαντάρους στον ελληνοϊταλικό πόλεμο, από το 1943 στην ΕΠΟΝ, από το 1947 στον ΔΣΕ, στην 8η Μεραρχία, στο τάγμα του Αχιλλέα Φωκά, πήρε μέρος σε όλες τις μάχες στη Μουργκάνα, τιμήθηκε με τον τίτλο του μέλους του ΚΚΕ το 1948, σπούδασε στη Σχολή Υπαξιωματικών του ΔΣΕ. Τραυματίστηκε σοβαρά και μεταφέρθηκε στο Αργυρόκαστρο και από κει στα Τίρανα, όπου, με προσωπική επιλογή του Κόκκαλη, έγινε νοσοκόμα. Αργότερα χειρουργήθηκε στη Βουδαπέστη αλλά, όπως λέει, «έμεινε ένα κομμάτι (από βλήμα) στους πνεύμονες». Εκανε δυο παιδιά, τον Γιάννη και τη Βαρβάρα, σπούδασε εργαλειοποιός, δούλεψε σ' ένα πολεμικό εργοστάσιο και αργότερα στα πλεκτά. Διακρίθηκε δυο φορές ως άριστη εργάτρια, ενώ παράλληλα δούλευε στην Αλληλεγγύη, «μαζεύαμε και στέλναμε χρήματα στους φυλακισμένους και τους εξόριστους».
Τα αναλυτικά βιογραφικά και των δυο συντρόφων γεμίζουν βιβλίο. Αντί για βιβλίο, η συντρόφισσα Αγγελική επέλεξε να παραδώσει στο Κόμμα τη στολή του Γιώργου Σιώμου. Οι ραφές της μαρτυρούν μερικές από τις, ανυπέρβλητου ηρωισμού, ιστορίες των μαχητών του ΔΣΕ και του Κόμματός τους, του ΚΚΕ. Πολύτιμο ενθύμιο...
<a href="/items/browse?advanced%5B0%5D%5Belement_id%5D=39&advanced%5B0%5D%5Btype%5D=is+exactly&advanced%5B0%5D%5Bterms%5D=%CE%94%CE%A3%CE%95">ΔΣΕ</a>
1946-1949
<a href="/items/browse?advanced%5B0%5D%5Belement_id%5D=37&advanced%5B0%5D%5Btype%5D=is+exactly&advanced%5B0%5D%5Bterms%5D=%CE%91%CE%B3%CE%B3%CE%B5%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CE%AE+%CE%A3%CE%B9%CF%8E%CE%BC%CE%BF%CF%85">Αγγελική Σιώμου</a>
Ιστορικό Αρχείο ΚΚΕ
Μουργκάνα, Γράμμος
Απόστολος Μουσούρης (φωτογραφία από ΔΣΕ)
Έφιππος μαχητής του ΔΣΕ
1946-1949
<a href="/items/browse?advanced%5B0%5D%5Belement_id%5D=37&advanced%5B0%5D%5Btype%5D=is+exactly&advanced%5B0%5D%5Bterms%5D=%CE%A4%CE%AC%CE%BD%CE%B9%CE%B1+%CE%9C%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%B7%2C+%CE%91%CE%BB%CE%AD%CE%BE%CE%B7%CF%82+%CE%A7%CE%B1%CF%84%CE%B6%CE%AE%CF%82+%CF%84%CE%BF%CF%85+%CE%91%CE%B8%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%BF%CF%85">Τάνια Μουσούρη, Αλέξης Χατζής του Αθανασίου</a>
Ιστορικό Αρχείο ΚΚΕ
Απόστολος Μουσούρης (φωτογραφία από τον ΔΣΕ)
Μαχήτριες του ΔΣΕ και αντιπρόσωποι στη συνάντηση της Πανελλαδικής Δημοκρατικής Ένωση Γυναικών (ΠΔΕΓ), Μάρτης 1949
1946-1949
<a href="/items/browse?advanced%5B0%5D%5Belement_id%5D=37&advanced%5B0%5D%5Btype%5D=is+exactly&advanced%5B0%5D%5Bterms%5D=%CE%A4%CE%AC%CE%BD%CE%B9%CE%B1+%CE%9C%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%B7%2C+%CE%91%CE%BB%CE%AD%CE%BE%CE%B7%CF%82+%CE%A7%CE%B1%CF%84%CE%B6%CE%AE%CF%82">Τάνια Μουσούρη, Αλέξης Χατζής</a>
Ιστορικό Αρχείο ΚΚΕ
Απόστολος Μουσούρης (Φωτογραφία από ΔΣΕ)
Μαχήτριες του ΔΣΕ σε περισυλλογή τραυματία
1946-1949
<a href="/items/browse?advanced%5B0%5D%5Belement_id%5D=37&advanced%5B0%5D%5Btype%5D=is+exactly&advanced%5B0%5D%5Bterms%5D=%CE%A4%CE%AC%CE%BD%CE%B9%CE%B1+%CE%9C%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%B7%2C+%CE%91%CE%BB%CE%AD%CE%BE%CE%B7%CF%82+%CE%A7%CE%B1%CF%84%CE%B6%CE%AE%CF%82">Τάνια Μουσούρη, Αλέξης Χατζής</a>
Ιστορικό Αρχείο ΚΚΕ
Απόστολος Μουσούρης (Φωτογραφία από τον ΔΣΕ)
1946-1949
<a href="/items/browse?advanced%5B0%5D%5Belement_id%5D=37&advanced%5B0%5D%5Btype%5D=is+exactly&advanced%5B0%5D%5Bterms%5D=%CE%A4%CE%AC%CE%BD%CE%B9%CE%B1+%CE%9C%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%B7%2C+%CE%91%CE%BB%CE%AD%CE%BE%CE%B7%CF%82+%CE%A7%CE%B1%CF%84%CE%B6%CE%AE%CF%82">Τάνια Μουσούρη, Αλέξης Χατζής</a>
Ιστορικό Αρχείο ΚΚΕ
Τετράδιο με σημειώσεις του Νίκου Κουβαρά, Διοικητή του Κέντρου Πληροφοριών και του 3ου Τμήματος Λαϊκής Πολιτοφυλακής Φθιώτιδας του Δ.Σ.Ε με Τομέα Δράσης την Υπάτη Σπερχιάδος
Ο Νίκος Κουβαράς γεννήθηκε στο χωριό Μάρμαρα το 1925.
Το 1943 κατατάχθηκε στον ΕΛΑΣ, συμμετέχοντας στην υποδειγματική διμοιρία της ΕΠΟΝ του τάγματός του. Πήρε μέρος στη μάχη της Αθήνας στα Δεκεμβριανά όπου & αιχμαλωτίστηκε.
Μετά την κατοχή ανέλαβε υπεύθυνος στην ΕΠΟΝ του χωριού του & το 1947 κατατάχτηκε στον ΔΣΕ με τον βαθμό του λοχία. Μετά τον σοβαρό τραυματισμό του στη μάχη του Μώλου, υπηρέτησε κατά σειρά ως φρούραρχος του χωριού Κολοκυθιά, διοικητής του τμήματος Κέντρου Πληροφοριών Σπερχειάδας-Υπάτης & διοικητής του Γ τμήματος Λαϊκής Πολιτοφυλακής της ίδιας περιοχής. Τραυματίστηκε άλλες τρείς φορές. Πήρε το βαθμό του ανθυπολοχαγού, ενώ το 1949 προτάθηκε από τον Διαμαντή για λοχαγός.
Τον Αύγουστο του 1949 με την ήττα του ΔΣΕ παρέμεινε στη Φθιώτιδα με το τμήμα του. Από το 1950 ως το 1952 απόμεινε στα βουνά της Ρούμελης με τον συναγωνιστή του Κώστα Τσέτσο. Μετά το χαμό του συντρόφου του & ως το 1955 παρέμεινε μόνος του στην ορεινή Φθιώτιδα. Την άνοιξη του 1955, για να αποφευχθεί ο μαζικός εκτοπισμός 60 αριστερών οικογενειών της περιοχής, παραδόθηκε στον τότε Υπουργό Ασφαλείας, με την ρητή όμως συμφωνία ότι δεν θα υπογράψει δήλωση μετανοίας & δεν θα εξοριστεί.
1948
<a href="/items/browse?advanced%5B0%5D%5Belement_id%5D=37&advanced%5B0%5D%5Btype%5D=is+exactly&advanced%5B0%5D%5Bterms%5D=%CE%9D%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CF%82+%CE%9A%CE%BF%CF%85%CE%B2%CE%B1%CF%81%CE%AC%CF%82+%CE%BA%CE%B1%CE%B9+%CE%A4%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82+%CE%9A%CE%BF%CF%85%CE%B2%CE%B1%CF%81%CE%AC%CF%82+%28%CF%85%CE%B9%CF%8C%CF%82%29">Νίκος Κουβαράς και Τάκης Κουβαράς (υιός)</a>
Ιστορικό Αρχείο ΚΚΕ
"ΒΑΨΑΝ Μ'ΑΙΜΑ ΤΑ ΧΩΡΙΑ", Λεύκωμα για τα θύματα της Αντίστασης στη Λακωνία το 1946
O Γιάννης Λέφας παρέδωσε στο Ιστορικό αρχείο του ΚΚΕ το σύνολο του αρχειακού υλικού στο οποίο βασίστηκε το βιβλίο του Ο ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ (ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ- ΑΝΑΠΤΥΞΗ- ΗΤΤΑ).
Περιλαμβάνει αρχειακό υλικό της εποχής, δεκάδες ηχογραφημένες αφηγήσεις μαχητών και μαχητριών που πολέμησαν ηρωικά και επέζησαν και βιβλία άλλων συγγραφέων για το θέμα .
Το σύνολο του πολύτιμου αυτού υλικού παραδόθηκε για αξιοποίηση στο Ιστορικό αρχείο του ΚΚΕ.
Ο Γιάννης Λέφας με μεγάλη σεμνότητα, προσεκτικά ,με πολύ καλά διασταυρωμένες πηγές και με επιστημονικό τρόπο προσεγγίζει τον ηρωικό και άνισο αγώνα που έδωσαν μαχητές και μαχήτριες του Δημοκρατικού στρατού Πελοποννήσου.
Γεννήθηκε το 1932 στην Καλλιθέα (Ζάχα) Ολυμπίας, του νομού Ηλείας. Σπούδασε φιλόλογος στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας.
Το 1979 αναγορεύτηκε διδάκτωρ του πανεπιστημίου Ιωαννίνων για την διατριβή του «Ο Αλέξανδρος Σούτσος και οι επιδράσεις του έργου του στους συγχρόνους του».
Έγραψε την ιστορία του Δημοκρατικού Στρατού Πελοποννήσου από «ιερό χρέος προς την ηρωική και πιο αδικημένη πλευρά της δεκαετίας 1941-1950 που αγωνίστηκε τον αγώνα τον καλό για την εθνική ανεξαρτησία της πατρίδας μας και την δικαιότερη κατανομή των υλικών, των πνευματικών και των πολιτιστικών αγαθών στον Ελληνικό λαό» όπως γράφεται στην εισαγωγή του βιβλίου του .
Είναι ένα βιβλίο που μέσα σε 400 περίπου σελίδες περιγράφει τις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις του αστικού στρατού στην Πελοπόννησο με το σχέδιο «Περιστερά» το χειμώνα του 1948 -1949 και την ηρωική αντίσταση σε όλα τα επίπεδα του Δημοκρατικού Στρατού Πελοποννήσου.
Μια τεράστια πολεμική μηχανή στήθηκε από τις κυβερνητικές αστικές δυνάμεις και τους συμμάχους τους με κορμό την 9η Μεραρχία, τη χωροφυλακή και τους χιτομάυδες, σύνολο 50.000, με σύγχρονο οπλισμό εποχής και άφθονα πυρομαχικά.
Απέναντί τους η 3η Μεραρχία του Δημοκρατικού Στρατού Πελοποννήσου με 4000 μαχητές και μαχήτριες με όπλα προπολεμικά και πυρομαχικά σε σύγκριση με εκείνα του κυβερνητικού αστικού στρατού ελάχιστα.
Αναλογία δυνάμεων 1 προς 15 σε μαχητές και το λιγότερο 1 προς 1000 σε πυρομαχικά.
Ταυτόχρονα πάνω από 5000 άμαχοι στους οποίους συμπεριλαμβάνονταν σύνδεσμοι, μέλη κέντρων πληροφοριών και της λαϊκής αυτοάμυνας , στενοί συγγενείς ανταρτών , εκπαιδευτικοί ,εργάτες , δημόσιοι υπάλληλοι κλπ που έβλεπαν με συμπάθεια τον αγώνα του ΔΣΕ, στάλθηκαν στη Μακρόνησο, στο Τρίκερι και σε άλλα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τόπους εξορίας.
Οι αφηγήσεις δεκάδες και τα πορτρέτα μαχητών και μαχητριών το ίδιο, δίνουν στον αναγνώστη μια καλή γνώση.
Εθνική Αλληλεγγύη Λακωνίας
<a href="/items/browse?advanced%5B0%5D%5Belement_id%5D=37&advanced%5B0%5D%5Btype%5D=is+exactly&advanced%5B0%5D%5Bterms%5D=%CE%93%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82+%CE%9B%CE%AD%CF%86%CE%B1%CF%82">Γιάννης Λέφας</a>
Ιστορικό Αρχείο ΚΚΕ
Φωτογραφία του Κώστα Βουρδέρη (Καπετάν Καρατζάς ή Νεοκλής)
Παιδί της εργατικής τάξης, γραμματέας συνδικαλιστικών οργανώσεων του Ε.Κ. Πάτρας, ταύτισε γρήγορα τις νεανικές επαναστατικές του ανησυχίες με τις ιδέες της κομμουνιστικής κοσμοθεωρίας.
Στην περίοδο της Κατοχής, η αντιφασιστική του συνείδηση και συγκρότηση έδινε το θάρρος και την ικανότητα να μετατρέπει τα πιο απλά αιτήματα του πατραϊκού λαού σε αντιπολεμικές, αντικατοχικές εκδηλώσεις, πρωτοστατώντας σε αυτές.
Τίμησε το ΚΚΕ και το κομμουνιστικό κίνημα. Αγωνίσθηκε φλογερά ως Γραμματέας του Νομαρχιακού Συμβουλίου της ΕΠΟΝ.
Καθοδηγητής στο ΕΑΜ, χρόνια στην παρανομία και στην Ελεύθερη Ελλάδα.
Ιδρυτικό στέλεχος οργανώσεων του ΕΑΜ, στην Πάτρα και την ευρύτερη περιοχή.
Αντιπρόσωπος της Δημοκρατικής κυβέρνησης της Ελεύθερης Ελλάδας.
ΚΩΣΤΑ (ΝΤΙΝΟ) ΒΟΥΡΔΕΡΗ τον έλεγαν, Νεοκλή και Καπετάν Καρατζά στον αγώνα.
Με τη συμβολή του Νίκου Μπελογιάννη (ΠΕΤΡΟΥ) συγκρότησε και καθοδήγησε τον παράνομο εκδοτικό μηχανισμό της ΕΠΟΝ και του ΕΑΜ, τη συγκέντρωση και προώθηση οπλισμού, πληροφοριών, την οργάνωση μαχητικών ομάδων.
Πέρασε στρατοδικείο, φυλακίστηκε, εξορίσθηκε, βασανίσθηκε.
Είχε συγκεντρώσει το μίσος όλης της αντίδρασης.
Στα τέλη Φλεβάρη του 1949 προδόθηκε, όντας επικηρυγμένος. Δολοφονήθηκε μαζί με τον σύντροφό του Καπετάν Νικήτα Πολυκράτη, στην Τριταία Αχαΐας, μετά από πολύωρη, σκληρή και άνιση μάχη με δοσίλογους και ταγματασφαλίτες.
Τον αποκεφάλισαν και το «τίμημα» έκανε τον γύρο της Πελοποννήσου μέσα σε αλαλαγμούς, από τους δολοφόνους του για πολλές βδομάδες.
<a href="/items/browse?advanced%5B0%5D%5Belement_id%5D=37&advanced%5B0%5D%5Btype%5D=is+exactly&advanced%5B0%5D%5Bterms%5D=%CE%9A%CF%89%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%82+%CE%92%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B4%CE%AD%CF%81%CE%B7%CF%82+%28%CE%93%CE%B9%CF%8C%CF%82%29">Κωνσταντίνος Βουρδέρης (Γιός)</a>
Ιστορικό Αρχείο ΚΚΕ
Λεύκωμα
Περιέχει φωτογραφίες από παιδιά μαχητών του ΔΣΕ που είχαν μεταφερθεί και φιλοξενούνταν σε παιδικούς σταθμούς και εκπαιδευτικά ιδρύματα στην Ουγγαρία για σωθούν από τους βομβαρδισμούς. Φλεβάρης 1949.
Ιστορικό Αρχείο ΚΚΕ
Φωτογραφία (αντίγραφο)
Φωτογραφία με τους Γιώργο Γιαννούλη (αριστερά) και Νίκο Θεοχαρόπουλο (Σκοτίδας, δεξιά)
Ο Νίκος Θεοχαρόπουλος (Σκοτίδας) γεννήθηκε το 1915 στο Κυπαρίσσι Γρεβενών από εργατική οικογένεια. Στον ελληνοϊταλικό πόλεμο, ως έφεδρος ανθυπολοχαγός του Πυροβολικού, πολέμησε γενναία στην πρώτη γραμμή του αλβανικού μετώπου και παρασημοφορήθηκε επ' ανδραγαθία.
Με την εισβολή των χιτλερικών στρατευμάτων και την κατοχή της χώρας, εντάχθηκε στο ΕΑΜ και βγήκε από τους πρώτους στις γραμμές του ΕΛΑΣ.
Πήρε μέρος και διακρίθηκε σε πολλές μάχες εναντίον των ναζί κατακτητών. Ιστορικές έμειναν οι μάχες στο Σνίχοβο και στο Φαρδύκαμπο. Αργότερα, ως καπετάνιος του 28ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ, ανέπτυξε πλούσια και σημαντική δράση.
Ο Ν. Θεοχαρόπουλος, ο θρυλικός Σκοτίδας, διώχτηκε και αναγκάστηκε πολύ γρήγορα να βγει στο βουνό, στις 12/9/1946. Την ίδια περίοδο, το φθινόπωρο του 1946, σχηματίζει την πρώτη ομάδα των Ένοπλων Καταδιωκόμενων Αγωνιστών.
Από το Νοέμβρη του 1947 του ανατέθηκε η Διοίκηση του Αρχηγείου Δυτικής Μακεδονίας του ΔΣΕ. Στην πορεία της σκληρής ένοπλης αναμέτρησης, για την πλούσια, πρωτοπόρα και σημαντική στρατιωτική του δράση ο σύντροφος Νίκος Θεοχαρόπουλος (Σκοτίδας) ονομάστηκε διαδοχικά: Αντισυνταγματάρχης, Συνταγματάρχης και έφτασε στο βαθμό του Υποστράτηγου του Δημοκρατικού Στρατού.
Το 1948 ήταν οργανωτής της Σχολής Αξιωματικών του Γενικού Αρχηγείου του ΔΣΕ, επιτελάρχης της 670 Μονάδας. Αργότερα, του ανατέθηκε η Διοίκηση της ΧΙ Μεραρχίας και ύστερα η Διοίκηση της Χ Μεραρχίας του ΔΣΕ. Διακρίθηκε για την παλικαριά του στο πεδίο της μάχης και διέθετε μεγάλη τακτική αντίληψη, ήταν εφευρετικός σε στρατηγήματα, τολμηρός στους στρατιωτικούς ελιγμούς. Ο Σκοτίδας ήταν επικεφαλής των δυνάμεων του ΔΣΕ που κατέλαβαν τη Νάουσα και την κράτησαν 4 μέρες. Ήταν μια σημαντική επιτυχία που ανησύχησε σοβαρά την τότε κυβέρνηση και τις δυνάμεις του ιμπεριαλισμού. Την τελευταία περίοδο της δράσης του, ήταν επικεφαλής του Γραφείου Επιχειρήσεων του Γενικού Αρχηγείου.
Ο Γιώργος Γιαννούλης είναι γέννημα-θρέμμα της περιοχής του Γράμμου. Γεννήθηκε το 1915 στο Επταχώρι Καστοριάς, ένα από τα πιο σημαντικά κεφαλοχώρια του Γράμμου και στο Επταχώρι τελείωσε το Δημοτικό Σχολείο. Τέλειωσε το Γυμνάσιο το 1934 και το 1935 μπαίνει στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Την ίδια χρονιά γίνεται μέλος του ΚΚΕ. Το 1938 πήρε το δίπλωμά του και πηγαίνει στο στρατό, στη Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών στη Σύρο, όπου διακρίθηκε ανάμεσα στους δόκιμους συμφοιτητές του για τις στρατιωτικές του ικανότητες. Μέσα στη σχολή ο Γιαννούλης έγινε μέλος της οργάνωσης αντιφασιστικού μετώπου των αξιωματικών της σχολής. Το 1940 όταν ξέσπασε ο Β’ Παγκόσμιος πόλεμος ο Γιαννούλης είναι διμοιρίτης στο αλβανικό μέτωπο, όπου και τραυματίστηκε. Μόλις εμφανίστηκαν οι πρώτες αντάρτικες ομάδες του ΕΛΑΣ ο Γιαννούλης συνέβαλε να ξεσηκωθούν τα Καστανοχώρια και τα Πευκοχώρια να πολεμήσουν ενάντια στους κατακτητές. Τον ακολουθούν στο ξεσήκωμα η Ζούζουλη, το Επταχώρι, η Χρυσή, το Πεύκο, η Κυψέλη και άλλα χωριά. Τον Γενάρη του 1943 τοποθετείται μέλος της Διοίκησης του Υπαρχηγείου Γράμμου του ΕΛΑΣ. Του ανατέθηκε να οργανώσει την εκστρατεία των πρώτων συγκροτημάτων του ΕΛΑΣ του Γράμμου. Μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας, την περίοδο της Λευκής τρομοκρατίας, ο Γιαννούλης όπως και άλλοι κομμουνιστές κατέφυγε στο Μπούλκες της Γιουγκοσλαβίας. Εκεί το καλοκαίρι του ’46 του δίνεται η εντολή από το Κόμμα να οργανώσει τις πρώτες ομάδες ανταρτών στο Γράμμο. Έγινε αξιωματικός του ΔΣΕ και πήρε το βαθμό του Αντισυνταγματάρχη. Το 1947 ήταν στη Διοίκηση του Αρχηγείου Κεντρικής-Δυτικής Μακεδονίας. Στη συνέχεια το 1948 αναλαμβάνει διοικητής της 102 Ταξιαρχίας η οποία ανήκε στην 670 μονάδα που υπαγόταν άμεσα στο Γενικό Αρχηγείο.
Στις 14 Ιουνίου 1948 ξεκίνησε στη Βόρεια Πίνδο εδώ στα βουνά της περιοχής, η μεγάλη μάχη του Γράμμου, που έμελλε να κρατήσει σχεδόν 70 μέρες ως τις 20 προς 21η Αυγούστου, οπότε και πραγματοποιήθηκε ο περίφημος ελιγμός των δυνάμεων του ΔΣ στο Βίτσι.
Σ’αυτές ακριβώς τις συνθήκες, των σκληρών μαχών, τις ώρες του ελιγμού -και με βάση τους νόμους και τους κανόνες που ισχύουν στον πόλεμο- πάρθηκε και υλοποιήθηκε η άδικη απόφαση για τον Γιώργο Γιαννούλη.
Στις 4 Σεπτέμβρη 1948 κοινοποιήθηκε στους αξιωματικούς και τους μαχητές του ΔΣΕ διαταγή με υπογραφή του Μάρκου Βαφειάδη, με την οποία γνωστοποιούνταν η εκτέλεση του Γιώργου Γιαννούλη. Η σχετική ανακοίνωση που βρίσκεται στο Αρχείο του ΚΚΕ ήταν η ακόλουθη:
"Το Γενικό Αρχηγείο ανακοινώνει σε όλους τους μαχητές, Υπαξιωματικούς και Αξιωματικούς του ΔΣΕ τα παρακάτω: Στις 20 Αυγούστου 1948, δικάστηκε από το στρατοδικείο της 670 Μονάδας σε θάνατο και εκτελέστηκε ο πρώην Αντισυνταγματάρχης Πεζικού του ΔΣΕ Γεώργιος Γιαννούλης. Ο Γεώργιος Γιαννούλης είναι ο άμεσος υπεύθυνος για τον αιφνιδιασμό και την απώλεια του Κάμενικ, για την απώλεια του Γκόλιο, επίσης και για την απώλεια της Μπάτρας που το πράγμα αυτό μας ανάγκασε να κάνουμε αναδιάταξη όλων των δυνάμεων μας στο Γράμμο. Ο Γιαννούλης φέρνει μεγάλη στρατιωτική ευθύνη για τις απώλειες αυτές και γι’αυτό καταδικάστηκε σε θάνατο και εκτελέστηκε. Ο Γιαννούλης παραδέχτηκε μπροστά στο Στρατοδικείο την ευθύνη του. Ο ΔΣΕ πολλές φορές βοήθησε το Γιαννούλη για να διορθώσει τις αδυναμίες του, αυτός όμως συνέχισε τα λάθη του και έφτασε μέχρι τις παραπάνω πράξεις που αποτελούν πραγματική προδοσία. Στο ΔΣ κάθε στέλεχος και μαχητής του ευθύνεται για όλες τις πράξεις του και δίνει λόγο γι’αυτές. Κάθε παράλειψη ή μη εφαρμογή διαταγής τιμωρείται σύμφωνα με τους Νόμους μας. Αυτό ισχύει για όλους, απ’τα πάνω ως τα κάτω. Ο ΔΣΕ δεν μπορεί να ανεχτεί και δεν θα ανεχτεί παραλείψεις του καθήκοντος, μη εκτέλεση Διαταγής, αιφνιδιασμούς, σύμπτυξη χωρίς διαταγή από κανέναν. Με την ευκαιρία της καταδίκης και εκτέλεσης του Γιαννούλη, το ΓΑ καλεί τους μαχητές και στελέχη του ΔΣΕ να δυναμώσουν την πειθαρχία και την επαγρύπνησή τους και να εφαρμόζουν αμέσως και χωρίς καμιά συζήτηση τις Διαταγές".
Η παραπάνω διαταγή είναι προβληματική και άδικη. Και επί της ουσίας, αλλά και για το λόγο ότι όταν κοινοποιήθηκε ο Μάρκος Βαφειάδης δεν ήταν πια στρατηγός του ΔΣΕ, αφού με απόφαση του ΠΓ είχε κατά τα τέλη Αυγούστου σταλεί για θεραπεία στην Αλβανία και στη συνέχεια στη Μόσχα.
Η ΚΕ του Κόμματος από τις αρχές της δεκαετίας του ’50 ασχολήθηκε με την υπόθεση, συγκρότησε επιτροπές που εξέτασαν το θέμα ολοκληρωμένα.
Το Νοέμβριο του 1957 δόθηκε στο ΠΓ το Πόρισμα για το σ. Γιαννούλη Γιώργη του Κώστα, το οποίο απέρριπτε όλες τις κατηγορίες εναντίον του, ενώ ακύρωνε και την απόφαση της καθαίρεσης του από το βαθμό του Αντισυνταγματάρχη του ΔΣΕ. Το 1958 ετοιμάστηκε σχέδιο απόφασης προς την 8η Ολομέλεια της ΚΕ στο οποίο περιλαμβανόταν και η πρόταση για την αποκατάσταση του Γιαννούλη.
<a href="/items/browse?advanced%5B0%5D%5Belement_id%5D=37&advanced%5B0%5D%5Btype%5D=is+exactly&advanced%5B0%5D%5Bterms%5D=%CE%9A%CE%BF%CE%BC%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE+%CE%9F%CF%81%CE%B3%CE%AC%CE%BD%CF%89%CF%83%CE%B7+%CE%93%CF%81%CE%B5%CE%B2%CE%B5%CE%BD%CF%8E%CE%BD+">Κομματική Οργάνωση Γρεβενών </a>